هیچ کس ویرانیم را حس نکرد

وسعت تنهائیم را حس نکرد

در میان خنده های تلخ من

گریه پنهانیم را حس نکرد

در هجوم لحظه های بی کسی

درد بی کس ماندنم را حس نکرد

آن که با آغاز من مانوس بود

لحظه پایانیم را حس نکرد

می دونست دلم اسیره ولی رفت

می دونست گریه ام می گیره ولی رفت

می دونست تنهایی سخته ، می دونست

می تونست باهام بمونه ، نتونست

می دونست دلم شکسته ولی رفت

غم اون تو دل نشسته ولی رفت

کنج گلویم قبرستانی است پرازاحساسهایی که زنده بگورشده اند،

به نام بغض….

عشق گم شده من..

نبودن هایی هست که هیچ بودنی جبرانشان نمیکند،وآدمهائی که هرگز

تکرارنمی شوند….

وتو آنگونه ای…

فقط همین…